Startpunt van de tocht
Mijn Cape Wrath Trail avontuur begon in Fort William. Ik vloog vanaf Amsterdam vrij laat op Inverness, waar ik een nacht in een hotel sliep. ’s ochtends nam ik de bus naar Fort William die zo’n twee uur onderweg was. Ik had in Fort William nog een uurtje om gas en een aansteker te halen en mij naar de veerpont te begeven. De Camusnagaul Ferry vaart vier keer per dag en ik nam de vaart rond het middaguur. Aan de overkant en met uitzicht op Fort William ging mijn avontuur van start.
De Cape Wrath Trail geeft twee mogelijke routes vanuit Fort William, die beiden samenkomen rond Morvich. De ene route (Great Glen) volgt grotendeels de Great Glen Way (geen veerpontje nodig) en haakt vervolgens vervolgens in op het laatste deel van de Affric Kintail Way. De andere route gaat via Glenfinnan, van de bekende viaduct uit de Harry Potter video’s. De Glennfinnan variant gaat ook door Knoydart, het ruige gebied dat door de Britse commando’s werd gebruik als oefenterrein. De variant via ‘de Great Glen’ en Glen Affric wordt over het algemeen makkelijker bevonden en je hebt ook de mogelijkheid om Morvich te passeren en gelijk door te steken richting Moal Bdhuide. Je leest meer over de routemogelijkheden op Walk Highlands.
Fort William – Glenfinnan
Ik zat met nog twee Nederlanderse wandelaars en twee locals op de veerpont. Vanuit de pont loop je een klein stuk langs de weg – die relatief rustig is. Het regende voldoende voor de regenjas en de wolken en uitzichten zagen er mooi en dreigend uit. Hier langs de weg zag ik al de eerste herten en loop je ook langs een grote zalmkwekerij.
Na een stukje weg draai je het Cona Glen Estate op, door Cona Glen. Een prachtige vallei met een goed 4×4 pad. Aangezien ik een halve wandeldag had, heb ik halverwege de vallei mijn tent opgezet met een prachtig uitzicht op wat herten en Cona river. Het regende zachtjes door – lekker de tent in.
De volgende dag liep ik de vallei uit. Aan het einde is het een stukje klimmen en het pad was hier erg nat, vooral op de afdaling. De afdaling gaat op een gegeven moment over in een grindweg en dan is het rustig uitlopen naar Glenfinnan. Toen ik de CWT liep was de brug naar Glenfinnan afgesloten, maar ben ik er gewoon overheen gelopen. Ik begrijp dat de brug uiteindelijk alsnog is ingestort, dus wellicht dat je hier nu een stuk langs de doorgaande weg moet lopen (pas op!).
Bij glenfinnan is het – vanwege de populaire Harry Potter films – relatief druk met zelfs volle touringcars met toeristen. Dat heeft ook voordelen: ze verkopen er heerlijke bacon rolls en je kan dankbaar gebruik maken van de sanitaire voorzieningen. Hier heb ik ook wat medewandelaar ontmoet die ik nog vele dagen zou tegenkomen langs de CWT en waarmee ik uiteindelijk ook zou finishen. Een paar 100 meter voorbij het viaduct, zit je weer midden in de wildernis.
Glenfinnan – Sourlies
Kort na Glenfinnan kom je langs de Corryhully bothy – een bothy met zelfs elektriciteit! Na een korte pauze liep ik door: Knoydart in. De weg omhoog naar de pas gaat over een goede 4×4 track. Bovenop verdwijnt de track, maar is er wel een soort ‘wandelspoor’.
Bovenop de pas kwamen we een Nederlandse tegen die had misgestapt en haar enkel had gebroken. Boven op de pas was echter geen bereik. Wij drukten op onze Garmin InReach om de reddingsdiensten – die al wel gealarmeerd waren – de precieze locatie door te geven. Zonder bereik en koud op de grond kan een dergelijk ongeluk toch vrij gevaarlijk zijn.
Na toch een tijd stil te hebben gestaan begon het al donker te worden. De weg naar de rivier aan het einde van de vallei was padloos en erg zompig. Ik maakte te snel de overstap naar de rechterkant van de rivier en liep ruim twee uur door zompig moerasland. Uitgepunt vond ik een droog stukje gras aan het einde van de vallei, zette snel mijn tent op voor het écht donker werd en maakte mijn maaltijd klaar. De andere hikers die bij het ongeluk hadden gewacht waren blij om ook een droog en vlak plekje te vinden dicht bij mijn tent.
De volgende dag liep ik naar Sourlies: een padloos stuk door wederom zompig moerasland. Wát een ruige natuur. De afstand was op de kaart vrij kort, maar de wandeling relatief zwaar. Bij Sourlies was het verrassend druk, met maarliefst 15 kampeerders (waarvan de helft Nederlands!). Het was leuk om hier bij te kletsen en kennis te maken met andere hikers. Ik werd zelfs herkend aan mijn Engelse stem door een hiker die mijn Kungsleden documentaire (met Engelse voice over) had gezien en klant is bij mijn webshop op deze website. Heel bijzonder en wat is de wereld klein.
Sourlies – Kinlochhourn
Van Sourlies was het door moerasland een stukje tot de rivier om vervolgens de rivier zo ver mogelijk te volgen: door de regen en natte ondergrond. Op een gegeven moment moesten we ‘omhoog’. Er is geen duidelijk pad, maar ik vermoed dat ik één van de moeilijkste varianten heb gekozen door helemaal tot het einde van de vallei door te lopen en vervolgens steil omhoog door het hoge gras de berg op te lopen. De uitzichten waren echter fantastisch! Boven op de top kwam ik bij een goed 4×4 pad op en de weg naar Barisdale was dan ook prima te doen.
In Barisdale heb je een mooie bothy met wederom stroom, maar óók stromend water en een wc. Wat een luxe. Hier genoten we van de lunch met nog enkele andere hikers. Nog niet uitgeput voor de dag, liepen we door naar Kinlochhourn. Het pad van Barisdale naar Kinlochhourn is fantastisch: je loopt op en af door heide en struikgewas langs het meer met prachtige vergezichten. De hele tijd op en af is echter flink werken en het pad was op sommige punten redelijk smal en modderig.
Aangekomen bij Kinlochhourn regende het pijpenstelen. De tent stond gelukkig snel en bij Kinlochhourn B&B konden we dankbaar binnen genieten van een kop soep en brood met boter met de paar hikers waarmee ik die dag het laatste deel samen had gelopen.
Kinlouchhourn – Morvich
Vanaf Kinlochhourn was het een flinke klim omhoog – door een rivier die voldoende diep was dat de schoenen uitgingen – en volledig padloos door de blubber tot de top. De top van de pas was gehuld in mist en vrij mystiek. Het pad liep onder de top van de Munro door over een alpien landschap en over flinke keien. Eenmaal onder de mist was het uitzicht fantastisch! Vervolgens was het een kwestie van afdalen en nog een klein stukje langs de doorgaande weg om in Morvich uit te komen.
Morvich: kamperen en bijtanken
De eerste stop in Morvich was kintail crafts: een soort grot van alladin met van allerlei lekkers, outdoormaaltijden (vooral Firepot), gas en meer. Vanuit Nederland had ik een pakket hiernaartoe gestuurd en haalde die op: vol REAL Turmat en lekkers. Ik kocht hier ook een 230 gram gasblik – want mij 100 gram was bijna op na de eerste 5 dagen. Ik kocht natuurlijk ook wat lekkers voor op de camping.
De tweede stop was namelijk Morvich caravan club: de lokale camping. Enigszins prijzig en vooral bedoeld voor caravans, maar ze hebben een mooi grasveld en de voorzieningen zijn top. Als ik moest kiezen tussen deze camping en die op Glenshiel, koos ik deze vanwege de voorzieningen: goede douchjes, een wasmachine én een drooghok. Ik had al een keer op deze camping gestaan toen ik de Affric Kintail Way liep, dus ik wist wat ik kon verwachten. Hier genoot ik van een rustige avond, het wassen van mijn kleren een warme douche en maakte ik mij klaar voor de volgende etappe. Over de volgende etappes zullen nog blogs volgen!
Ook leuk om te lezen:
