Mijn Kungsleden avontuur begon met de eerste sectie van Hemavan naar Ammarnäs en een enerverende reis in een kleine turboprop – tijd voor het vervolg en Kungsleden sectie twee.
Kungsleden tweede sectie: de eerste regendag
Na vier zonnige dagen op het eerste deel, vertrok ik uit Ammarnäs in de stromende regen. Het was best een deprimerend gezicht om het schattige Ammarnäs uit te lopen in volledig regenpak. Aan de rand van het dorp ging het pad recht omhoog over delen van de lokale skipistes. Toen wist ik dat ik toch nat zou worden: hoe goed mijn waterproofs ook ademen, niets is opgewassen tegen een warmbloedige man die flinke hoogtemeters maakt. Bovenaan was ik dan ook heerlijk klam. Gelukkig kwam ik na zo’n 15 kilometer een emergency shelter tegen. De perfecte plek om te lunchen en te schuilen voor de regen. Ik werd vergezeld door Klaus, een oudere Deense man. Uiteindelijk hebben we wel 2 uur lang gekletst en heb ik hem ook geïnterviewd voor mijn Kungsleden documentaire.
Na een goeie pauze ging ik weer op pad. De regen was bijna weg met hier en daar nog een spatje. Tijd om af te dalen naar Rävfallstugan. Klaus had enthousiast verteld over deze ‘stugan’. Een hut met 2 vrij toegankelijke bedden. Er was niemand geweest de dag ervoor, waardoor hij daar heerlijk had geslapen. Met nog meer regen op komst, leek het mij een ideale plek om de nacht door te brengen én mijn tent droog te houden. Mijn ‘perfecte plan’ bleek helaas niet zo perfect: er waren al 4 mensen in de hut en met een ligging onderin de vallei eb midden in het bos, was het vochtig en grijs rond de hut. De mensen in de hut waren ook een vreemd slag volk, waardoor ik al snel de rigoureuze beslissing maakte om door te lopen (maar het was al 19:00).
Klimmen in de regen
Hiken is plannen wijzigen, maar na een lange dag nog verder doorlopen was wel even slikken. Helemaal omdat het weer keihard begon te regenen en ik midden in een vallei stond. Natuurlijk ging het pad steil omhoog de vallei uit. Ik vond geen goeie kampeerplek aan de voet van de klim, dus liep ik door. Achteraf het meest verschrikkelijke stukje van Kungsleden: het was steil, door nat en dicht bos, over takken en rotsen en het was spek en spek glad en modderig door de aanhoudende regen. Ik vervloekte mijn doorloop beslissing aardig op dit stuk. Maar ik was zo intens blij toen ik de boomgrens zag.
Boven op de open berg koos ik de eerste de beste goede kampeerplek en in zette mijn tent op in de stromende regen. Snel een pannetje water koken en terwijl de maaltijd even moest staan, gingen de waterproofs uit en zo goed en kwaad als het kon drapeerde ik ze over mijn spullen om te drogen in de vestibule, maakte ik m’n bed op en was ik weer lekker droog. Lekker eten in de tent (en wat was de varkensvlees met zoetzure saus een traktatie op dat moment) en oogjes toe.
Over de open berg
De volgende twee dagen liep ik over de ‘vlakte’. Op tweede sectie van Kungsleden heb je een lang stuk over de open berg, met hier en daar wat hoogteverschillen en wat stukjes berkenbos. De muggen waren wel intens op dit stuk vanwege de vele meertjes. Makkelijke paden en mooie weidse uitzichten. Net voor Bäverholmen sloeg ik kamp op terwijl 200 meter op net wat vissers ook met hun tent neerstreken. Na het eten ging ik langs op de thee – wat erg gezellig was. Leuk om te zien hoe ze hun vers gevangen forel op een kampvuur klaarmaakten.
Het plan was om de volgende dag door Bäverholmen naar Adölfstrom te lopen – waar in het dorp een soort kampeerweide was. Mogelijkheid om te douchen en spullen op te laden. Natuurlijk werden de plannen gewijzigd: de kampeerweide was er niet meer. Het hele dorp is 70+ en de ‘Johansons’ waren met pensioen. Op de lokale camping waren tenten niet welkom, omdat de gasten ook allemaal 70+ waren en daarmee corona risicogroep. Maar ik mocht wel even mijn powerbank bijladen en ik kreeg ook zomaar een cornetto ijsje! De eigenaresse van de camping belde het hele dorp nog af of ik daar in de tuin mocht staan, maar helaas. Daarom besloot ik wederom door te lopen.
De eerste mogelijkheid was zo’n 2 kilometer voorbij het dorp – midden in het bos bij een meertje. Prachtige plek als je van muggen houdt. Ik besloot dus door te lopen naar het hoogste punt, het Lutaure meer. Op de grens met het Pieljekaise nationale park. Dat betekende echter wel dat ik nog ruim 7 kilometer moest lopen voorbij het dorp waarvan ik dacht dat het mijn eindpunt was. Uiteraard allemaal berg op door een berkenbos! Maar het was droog en zonnig, dus helemaal prima.
Aangekomen bij het meer vond ik een prachtige plek met uitzicht over het meer. Tijd voor de standaard rituelen: tent opzetten, potje koken, even wassen bij het meer. Het eten was net op tijd klaar want er kwam nog even een verrassend pittige bui over: eten in de tent. Gelukkig van korte duur. Na het eten liep ik nog wat rond het meer en kwam Marcus tegen, die een stukje verderop kampeerde. Uiteindelijk hebben we een paar uur staan kletsen op de brug met zicht op een prachtige zonsondergang over het meer. Met Marcus zou ik nog vele dagen samen lopen – maar voor nu hadden we beiden besloten om in Jäckvik een rustdag te nemen.
Naar het paradijs genaamd Jäckvik
De volgende dag was een korte dag en het einde van Kungsleden sectie twee. Ik was redelijk vroeg op pad, Marcus was z’n tent nog aan het uitruimen. Na de middag kwam ik aan in Jäckvik. In het dorp vind je een soort hostel/kerk combinatie, zonder dat een van de beide functies afbreuk doet aan de andere. Het was een echte smeltkroes van hikers, bikepackers vanuit alle hoeken. Veel liepen The Green Ribbon, een nóg langere wandeling door de hele Zweedse bergketen. Met een giga supermarkt in de buurt, een grote keuken, woonkamer en veranda, de perfecte plek om een dagje rust te houden. Iedereen was vrij om alles te gebruiken en je kampeerplekje mocht je zelf uitkiezen rondom het gebouw. Ik liep één dag voor op mijn planning en besloot daarom een hele dag te relaxen. Heerlijk!
Ook leuk om te lezen:
