Kungsleden deel 1: Hemavan – Ammarnäs
Mijn Kungsleden deel 1 avontuur begon in Hemavan, na een enerverende reis in een klein vliegtuigje. Vanaf het vliegveld loop je zo naar de start van Kungsleden. Eenmaal onder de boog door, begon het avontuur!
De eerste dag liep ik naar Viterkals, de eerste berghut na Hemavan. Vanuit het dal van Hemavan loopt het pad gelijk flink omhoog om boven de boomgrens uit te komen. Een flinke klim! Zodra het berkenbos begint uit te dunnen, krijg je een prachtig uitzicht over Hemavan en het kleine vliegveld achter je. Maar vooruit zag ik de met sneeuw bedekte bergtoppen waar ik de komende dagen tussen zou lopen. Een prachtig gezicht. Het was meteen duidelijk dat het een goed sneeuwjaar was geweest.
Het pad draaide rechts de eerste vallei in, over een mooi, makkelijk begaanbaar pad met prachtige uitzichten… en in de verte: Viterkals. Op dit stuk maakte ik kennis met 2 jonge Zweden, een koppel uit Stockholm. Samen liepen we richting de hut. Bij de hut maakte in een kleine stop voor een praatje met de hutbeheerder en enkele hikers daar. Binnen werd ik lid van STF met het oog op de tocht die nog voor mij lag. Het STF lidmaatschap heeft namelijk wat voordelen, waaronder korting op de kampeergelden bij de STF terreinen en op de boten die door STF worden beheerd.
Eerste avond wildkamperen
Na deze korte wandeling en met nog frisse benen besloot ik een stuk voorbij de hut te lopen om daar een mooie kampeerplek te zoeken. Een klein stukje verder vond ik een geijkte kampeerweide, die veel hikers gebruiken als uitvalsbasis voor de beklimming van de Norra Sytertoppen. Ik zocht een mooi plekje, een flink eind van het pad, met een prachtig uitzicht op de vallei. Het Zweedse koppel wat ik eerder had ontmoet, stond een paar honderd meter van mij af. ’s Avonds na het eten ging ik op de thee bij Emma en Victor, waar we uiteindelijk gezellig bleven kletsen tot de zon onder was en we allemaal echt rijp waren om naar bed te gaan. Een ontzettend gezellige eerste dag en avond.
Een lange dag én gave kampeerplek
De volgende dag werd een lange dag. Eerst de vallei uit, over de nodige sneeuwvelden. Dat was zeker even oppassen, want door de smeltende sneeuwbruggen zak je zo naar het onderliggende water. De hele dag met natte voeten is geen pretje. Al snel begaf ik mij op de afdaling naar de Syterstugan, met prachtige uitzichten over de vele meren in het dal. De rest van de middag zou ik over de kleine eilandjes lopen, verbonden via flinke hangbruggen, op weg naar Tarnasjostugan. Daar raakte ik kort aan de praat met de hutbeheerder, een jonge en enthousiaste vrouw. Ik nam een blikje cola en een zakje chips als kleine snack mee van de shop en besloot alsnog verder te lopen. Het was ondertussen al in de avond – maar met 24h zon en de gigantische hoeveelheid muggen in het bos, wilde ik tot boven de boomgrens komen om mijn tent op te zetten. Ik vond een prachtig plekje bij een bergmeer, na een lange dag van ruim 34 kilometer. Na een korte duik in het meer en het wassen van wat kleren, kroop ik lekker in bed.
Weer een lange dag!
De derde dag zou wederom een lange dag worden. Na een mooie wandeling door de vallei kwam ik aan bij Servestugan. Ik vroeg de hutbeheerder om tips voor een kampeerplek. De plannen werden gemaakt – ik zou ergens vóór de beklimming richting Aigert een plekje zoeken. Na een lunch waarbij de muggen meer te eten kregen dan ik, liep ik door. Aangekomen op de voorgenomen bestemming, kon ik geen mooie kampeerplek vinden. Het was nog midden op de middag en er was geen water in de buurt te vinden. Maar om nou verder te lopen.. ik wist het niet. Na een lange pauze besloot ik alsnog de klim te maken – wat echt een flinke klim was – in de hoop op de top een plekje te vinden. Op de top was een mooie plek aan het water reeds bezet en ik wilde niet mijn tent naast iemand anders neerzetten. Toch een soort hikers etiquette om niet op elkaars lip te staan in de zoektocht naar de wilde natuur. Het vinden van een andere plek op de top was lastig, het was werkelijk één groot rotsenveld. Als gevolg van dit rotsenveld waren er veel kleine waterpoeltjes overgebleven van de overduidelijk dikke winterse sneeuw laag. Een mooie broedplek voor larven. Je raadt het al: het stikte er van de muggen. Ik liep door.. en ik liep door.. tot ik uiteindelijk besloot helemaal door te lopen naar Aigertstugan. Een voordeel van deze kampeerplek dicht bij een hut was het winkeltje: een blikje ananas als toetje had ik wel verdiend. Na wederom ruim 30 kilometer en meer dan 1000 hoogtemeters kroop ik moe maar voldaan in bedje.
Einde Kungsleden deel 1
De laatste dag was het slechts een korte afdaling naar Ammarnäs. Ammarnäs is veruit het grootste dorp langs de route met maar liefst 100 inwoners! Een laatste stukje ‘beschaving’, want de volgende dorpjes als Jackvik, Adolfström, Kvikkjokk en Saltoluokta bestonden uit een handvol huisjes en/of één berghut of hostel.
Ik kwam halverwege de ochtend aan in Ammarnäs. De rest van de dag stond in het teken van ontspannen in het Wardshus in het dorp. Ik pikte mijn pakje op bij de supermarkt (met een nieuwe lading REAL Turmat én tony chocolonely!) en kookte mijzelf een heerlijke lunch en avondmaal in de keuken van het Wardshus, waar ik op het veldje kampeerde. Kortom, een prima afsluiting van de eerste 4 zonnige dagen voordat ik weer verder liep richting Jackvik.
Dit was mijn verslag van Kungsleden deel 1. Er komen nog 4 secties, dus houd mijn blog in de gaten. Daarnaast kun je allerlei blogs verwachten over paklijsten, boten, planning, kosten, en verhalen van onderweg. Wil je nog wat weten, laat het achter in de comments!
Ook leuk om te lezen:
wannner komt rest van verslag
Hi Hans,
De rest van de verslagen volgen in de komende weken! Ik ben zelf niet altijd even consistent geweest omdat ik helemaal opging in de productie van de Kungsleden documentaire. Maar de verslagen zullen volgen!
Groet,
Mathias
Kan je voor elke etappe indien nodig een nieuw voedselpakket sturen voor je volgende etappe?
Zoja voor welke etappes is dit mogelijk en nodig?
Hi Siebe,
Ja dat kan zeker! Klassiek wordt Kungsleden in 5 etappes opgedeeld en op elk van die eindpunten zijn er mogelijkheden tot het versturen van pakketten.
Op de eerste etappe van Hemavan-Ammarnäs en de laatste van Vakkotavare-Abisko vind je ook berghutten onderweg, waarvan een deel voorzien is van een winkeltje. Ook onderweg kun je her en der proviand inslaan.
Het assortiment gevriesdroogde voeding is echter erg beperkt. Vaak vind je alleen Adventure Food en soms wat andere merken als 24h Meals, Bläband. Maar dat was voor mij in ieder geval een reden om een goede voorraad REAL Turmat naar Zweden te sturen.
Ik zal binnenkort een blog posten over voedselplanning waarbij ik ook inga op de faciliteiten onderweg en het ‘hoe en wat’ van het versturen van pakketjes. Ik zal je een seintje geven als deze online staan!
Groet, Mathias